خالی ام از شعر امّا بی قرارِ گفتنم دردِ نا معلومم و در مرز یک آشفتنم مانده ام در این غریبی ، بی عبوری ، بی کسی زخمهای تازه ای می ریزد از پیراهنم سرد و ساکت ، مثل یک دیوانه تنها مانده ام وحشتِ وا ماندن از خود پیله کرده بر تنم خسته ام…Continue reading خالی ام از شعر

(1) مرهم من ! دستمالِ دستهایت را دور زخمهایم بپیچ ! خونِ زیادی از عشقمان رفته است …. (2) دیر وقت است بیا چشمی به خواب بزنیم تنها خواب خواب می کند همه ی آن خوابهای شیرین را ….

دخترم ! بگذار شکوفه های شعر من در باغ ِ نگاهِ تو شکوفا شوَد وَ نسیمی که از شمال ِخنده های تو می وزد خوشه های تنهایی ِام را برقصاند… چشمانت را به سمت آسمان ابری نکن ! شعر ِمن بی آب و باران هم سبز می شود … چشمهایت را با رود در میان…Continue reading دخترم !

(1) زیر زخمهای کبودم زبانی ست سرخ که با لهجه ی رایج درد سخن می گوید…. به لکنت نمی افتد هر چند آزادی را جوهر تمام کرده است… زبان من در زندان هایی که حصارش به بلندای نگفتن است حبس خود را کشیده است … می دانم دهان که باز کنم زخم های کهنه هم…Continue reading دست شعرهای مرا باز بگذار…

(1) از تمامِ چراغهای قرمز عبور کن ! اینجا رنگها به هم ریخته اند اینجا سبز یعنی توقف ! اینجا همه ی خیابان ها دود کرده اند و مثل همیشه سیاهی بالاترین رنگ است …. (2) زبان که به لکنت افتاد حرفها قطره قطره از چشمهایم روان شد یک خط گریه کافی بود تا بنویسم…Continue reading دو سپید کوتاه

(1) برایت یک سبد احساس دارم کنارش یک دلی حسّاس دارم اگرچه دوستت می دارم امّا کمی در گفتنش وسواس دارم (2) هوای شهر احساست چه سرد است در آنجا هر بهارش رنگ زرد است بلور خاطراتم را شکستی کجا گفتند این رفتار مرد است (3) خزانِ خسته ای همراه دارم زمستانِ بدی در راه…Continue reading دوبیتی ها

(1) کلاهِ خودت را قاضی که نه وکیل کن تا دفاع کند از تو در برابر ِ همه ی آنها که کلاه سرشان گذاشته ای … (2) دوستانه بگویم؛ روزهای زیادیست دشمن شده ای ! وَ خنجر از پشت که نه به چشم می زنی … این ماری که در چشم های تو می بینم…Continue reading دوستانه بگویم…

(1) تو را امشب با آب چشم و خاطراتی که خاک می خورَد وَ دستهایی که عاشق است می سازم… باد می آید! رؤیای سفالی ام تََرَک می خورد …. (2) جعبه جعبه میوه های گناه بر دوشِ خسته ام لک زده است! انگار اَشرفِ اشیاء شده ام … پُر از حجمِ تاریک ِ هیچ…Continue reading روسری

(1) یلداهای زیادیست رفته ای وَ شب های من همیشه کارشان به یلدا می کشد بی آنکه کسی دورِ هم جمع شود …. (2) زمستان است و بادهای دوره گرد به حراج گذاشته اند آخرین برگهای مرا … آنقَدَر مرگ را زندگی کرده ام که بوی کفن می دهد پیراهنم … مردم به تماشای ریختنم…Continue reading زمستان

از تمام ِ زندگی سهم ِمرا انکار کرد آه ِسردی شد هوایِ سینه ام را تار کرد سقفِ چشمانم که من از خشتِ گریه ساختم رفتنش طوفان شد و بر گونه ام آوار کرد من زلالِِ اشکِ خود را هدیه اش بردم ولی اشکهایم را به دستش بسته و افسار کرد آن زمانی که غذایِ…Continue reading سهم من…